با اين كه تنها دويدن را دوست دارم. با اين كه مسيرهايی را انتخاب میكنم كه با آدمها روبه رو نشوم با اين كه ساعاتی را برای دويدن انتخاب میكنم كه خلوتترين ساعات شبانه روز هستند، هميشه يک جور نياز به ديده شدن در وجودم هست. حتی وقتی تا كيلومترها ماشينی ديده نمیشود و اتوبان خالی خالی است، هميشه فكر میكنم كسی هست كه مرا میبيند. كمرم را صاف میكنم و استيل دويدن را نگه میدارم....
برای ارسال نظر ثبت نام کنید یا اگر عضو هستید وارد شوید :
- ورود
- عضویت
نظر شما بعد از تایید مدیریت وبسایت منتشر خواهد شد.
با تشکر