نمایش عصر باستان برگرفته از نیاز انسان‌های نخستین آمیخته با افسانه و اساطیر است که بیانگر آرزوهای نهفته قومی، اعتقادها، عشق‌ها، جنگ‌ها و... است.

رنج و عذابی که از سوی جهانی یاوه و بی‌معنا بر انسان‌های والا و حقیقت‌جوی تراژدی تحمیل می‌شود، ناامنی جهان پیرامون را گوشزد می‌کند و به نفی ارزش‌های نسبی و سازش با این جهان گذرا می‌پردازد. از این رو در شکست و مرگ قهرمان تراژدی، پیروزی و تولدی نهفته است که در دیگران تجلی می‌یابد. به این سبب قهرمان تراژدی بازنده نیست و به خوبی واقف است جهان کنونی که در آن عدالت و حقیقت مطلق را جست‌و‌جو می‌کند، جایگاه تحقق ارزش‌های اصیل انسانی نیست.