وولف در آثار خود سعی کرده است به عنوان یک زن حساس و با کمک نیروی تجربیات رنج هستی خود، انزوا و تنهایی انسان مدرن را در گرداب توده مدرن تشریح کند.

او وقایع را داستان‌سرایی نمی‌کند، بلکه می‌خواهد از هرج و مرج برداشت‌های متعدد ذهنی، از ملغمه نداهای بیرونی و درونی، موضوع و محتوایی درآورد. البته در واقع این توانایی اصلی وولف نیست، بلکه کشف رمز واقعیت دور و بر انسان‌هاست که یک بار آن را طرح «پشت پنبه» خوانده بود.