داشتم به طنین صداهایی که پس از گذشت ساعت‌ها از یک ملاقات به گوش می‌آیند و حتی اگر شبی مثل آن شب گذشته و صبح شده باشد، وادارت می‌کند که برگردی و دوباره از آن کوچه‌باغ بگذری تا به آن خانه برسی و منتظر بمانی که در باز شود گوش می‌دادم. فکر می‌کردم که این‌بار دست‌هایش را می‌گیرم و رها نمی‌کنم، کوچه‌باغ پر شده بود از سایه روشن‌ها. زنگ زدم چند‌بار، با مشت به در کوبیدم. در باز شد یا این که در باز بود. هیچ‌کس در خانه نبود. هیچ‌چیز در خانه نبود. فقط عکس‌های دختر و پسر ناشناس در قاب‌های چوبی‌شان بر روی دیوار به‌جای مانده بود.