مهم‌ترین نشانه افسردگى، تغییر در خلق و خوست که مى‌تواند به صورت غم و اندوه ظاهر شود. فرد احساس مى‌کند بغضى در گلو دارد. مى‌خواهد گریه کند و گاهى در شبانه‌روز به اندک بهانه‌هایى، چه در خلوت و چه در حضور دیگران، گریه سر مى‌دهد. نمى‌تواند جلوى آن را بگیرد. معمولاً غم و اندوه چهره او را مثل ابر تیره‌اى مى‌پوشاند و حالت غم‌زده و افسرده‌اى به او مى‌دهد. به همین دلیل هم این اختلال را افسردگى نامیده‌اند. فردى که نابجا یا براى چیز کم‌اهمیتى گریه مى‌کند، مثلاً از دیدن اطلاعیه ترحیم کسى که نمى‌شناسد، گریه‌اش مى‌گیرد یا وقتى موسیقى غمناک مى‌شنود گریه مى‌کند، در حالى‌که قبلاً دوست داشت آهنگ‌هاى شاد گوش کند، حالا موسیقى غم‌انگیز را ترجیح مى‌دهد. این تغییرهاى خلقى او بهنجار نیستند.