از نظر این نوشتار، زنده به گور تلاش جانکاه سوژه برای دستیابی به هویت و فردیتی انضمامی در عصر تجدد آمرانه است. با شکست سوژه در زنده به گور، راهی جز بازگشت به پشت سر، پشت زمان‌ها، و گفت و گو با سایه، اسطوره، و تاریخ نمی‌ماند. دو داستان داش آکل و مردی که نفس‌اش را کشت، وجه ساختاری و پدرسالارانه اسطوره را در فرهنگ و تاریخ ما بازنمایی می‌کنند...