در میان ده‌ها شیوه نقد ادبی که در مطالعات ادبی‌ به کار بسته می‌شوند٬ در عین پرهیز از گرایش‌ها و سویه‌ گیری ‌های فرا متنی‌ که رنگ و هویتی بین الاذهانی دارند، به دنبال فرو کاستن پدیدارهای ادبی‌ به اجزای قانون ‌مدار و عینی چون زبان است و اغلب تحلیل‌هایش را از زبان‌‌شناسی به وام گرفته و در جهت تبیین ساختار سخن و توصیف صورت ‌بندی‌ و کشف روابط آن‌ها از نشانه ‌شناسی نیز مدد می‌‌گیرد.

میزان کاربست ‌پذیری این روش در ادبیات فارسی و بررسی ‌های ادبی، ضمن انتخاب حکایاتی چند از منظومه‌های شیخ عطار، بحث اصلی در این‌ مقاله است.