جناب شیخ در این رساله همچون دیگر رسائل فارسی خود، به سراییدن قصه و تمثیل حکایت توسل جسته و داستان حکیمانه‌ای را نقل می‌کند. بنابر آنچه سهروردی در این کتاب آورده است، روزی او در میان جمعی از اهل تصوّف در خوانقاهی نشسته بوده که در آن مجلس هر کس از محاسن و گفته‌های شیخ و مراد خویش سخن می‌رانده است. سرانجام نوبت به شهاب الدین می‌رسد و او نیز ماجرایی از مصاحبت خود با شیخش را نقل می‌کند.