علی عبدالرضایی

شاعر

متولد: ۱۳۴۸ لنگرود

زندگینامه

علی عبدالرضایی، شاعر، نویسنده و نظریه‌پرداز ادبی، متولد فروردین ۱۳۴۸ در شهرستان لنگرود و فارغ التحصیل رشته مهندسی مکانیک دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی تهران است. عبدالرضایی عضو فعال و تاثیرگذار کانون نویسندگان ایران بوده و به دلیل سانسور شدید کتاب‌هایش، اواخر سال ۲۰۰۱ از ایران خارج شد و هم اکنون عضو کمیته مرکزی جامعه نویسندگانِ در تبعید بریتانیاست.

عبدالرضایی از زمره انگشت شمارشاعران معاصر ایرانی ست که شعر‌هایش به اغلب زبان‌های مطرح دنیا ترجمه ومنتشر شده و کمتر فستیوال جهانی شعری ست که در آن شرکت نکرده باشد.
قریب به اتفاق شاعران و منتقدان مطرح ایرانی مثل عبدالعلی دستغیب، محمد حقوقی، رضا براهنی، فرخ تمیمی، عمران صلاحی، سیمین بهبهانی، منوچهر آتشی، عنایت سمیعی و... درباره آثارش نوشته‌اند.

عبدالرضایی همچنین از زمره سی و سه شاعر برگزیده از سراسر جهان است که شعرخوانی‌اش در آرشیو صدای کتابخانه ملی بریتانیا نگهداری می‌شود.

از این شاعر و نویسنده تاکنون کتابهای بسیاری به زبان‌های مختلف منتشر شده است.

آثار این نویسنده در ناکجا

نقد

نگاهی به زخم باز علی عبدالرضایی

نگاهی به زخم باز علی عبدالرضایی به قلم سید ابراهیم نبوی مجموعه اشعار علی عبدالرضایی با عنوان «زخم باز» توسط انتشارات ناکجا به بازار آمده است. من خوشبختم که نسخه کاغذی‌اش را دارم، شما هم می‌توانید هم نسخه کاغذی و هم‌ای بوک‌اش را سفارش بدهید و آن را از ناکجا بخرید. مجموعه اشعار عبدالرضایی کتابی است در ۱۱۴ صفحه با ۸۳ ...

نگاهی به مجموعه داستان «بدکاری» نوشته علی عبدالرضایی

پرستو ارستو - بسیار کم پیش می‌آید که داستان بخوانم آن هم داستان‌ها و رمان‌های فارسی، ولی گیرایی این کتاب مرا واداشت تا دوبار داستانک‌های آن را بخوانم، «بدکاری» به سبب روش نگارش خاصی که دارد آسان دریافت نمی‌شود برای همین توصیه می‌کنم که مخاطب آن را دوباره بخواند چون اندام تصور، برداشت و کشف خواننده پس از ...

«بدکاری» یا «پاریس در رنو»یی در داستان‌نویسی

‎نگاهی به بدکاری |‌ نوشته فیما نیک این روز‌ها کتاب‌های زیادی چاپ می‌شود که بی‌هیچ تازه‌ای برای خواندن، دست به دست می‌رود تا سرآخر بی‌هیچ حرفی برای زدن، به جایی که آمده بازگردد و تنها جایی که باز کرده میان کاغذهای باطله ست. این روز‌ها بی‌شمار آدم، هوای نوشتن به سر می‌کنند و تنها رسالتشان این ...

کانونی از دیرینگی و تابو

فرشید حاجی‌زاده - نگاهی به مجموعه بدکاری سرآغاز کتاب، خواننده را آگاه می‌کند که داستان‌ها، پیرامون چه‌ کانونی پرداخته شده‌اند. کانونی از دیرینگی و تابو. درگیری هماره آدمی از آغاز تا انجام. کانون خواستن و تشنگی. این کتاب از دو‌ دفتر تشکیل شده، دفتر نخست «اندام وحشتناک قانون» و دفتر دوم «انجیل ...

حاد واقعیات «بدکاری»!

آیدین ضیایی | نگاهی به مجموعه داستان بدکاری علی عبدالرضایی بدکاری یک واقعیت مهجور است. یک بعدی از تبعید. تبعیدی که توانسته خودش را بروز دهد. توانسته خودش را بازنمایی کند و از زاویه دید علی عبدالرضایی به منصه‍ه‌ی ظهور برسد. باید کمی از عناصر داستانی فاصله گرفت. باید در عین قبول مبانی داستانی مبتنی بر داستان‌های بدکاری، به فرایند ...

جملات منتخب

نشد هرگز یکی بمیرد | که دیگری آزادی‌اش را پس بگیرد

علی عبدالرضایی | زخم باز
(آزادی، هرگز)

کاری برایت نمی‌کند آزادی | فقط دیواری را که دورت کشیده گاهی می‌لرزاند

علی عبدالرضایی | زخم باز
(آزادی، دیوار، کار)

خودکشی آسان است در تهران | کافی‌ست | سری به آزادی بزنی | می‌میری

علی عبدالرضایی | زخم باز
(آزادی، آسان، تهران، خودکشی، کافی)

ما هر دو در یک خیابان می‌جنگیم | تو آنجا تیر می‌خوری | من اینجا می‌میرم

علی عبدالرضایی | زخم باز
(تیر، خیابان)

در میدان انقلاب | سینمای تازه‌ای باز شده | در این فیلمی‌که دارد پخش می‌شود | همه بازیگرند | کسی تماشا نمی‌کند

علی عبدالرضایی | زخم باز
(انقلاب، بازیگر، تازه، تماشا، سینما، فیلم، میدان)

امام حسین هم دیگر آغوش امنی نیست

علی عبدالرضایی | زخم باز
(آغوش، امام، امن، حسین)

پاسداری به او شلیک می‌کند | می‌افتد | موبایلش را در می‌آورد | از قاتلش عکس می‌گیرد | بعد می‌میرد

علی عبدالرضایی | زخم باز
(شلیک، عکس، قاتل، موبایل، پاسدار)

زندگی سخت است در ایران | مرگ آسان

علی عبدالرضایی | زخم باز
(آسان، ایران، زندگی، سخت، مرگ)

نام ندارد آزادی | هرآنچه نام داشته باشد زندان است

علی عبدالرضایی | زخم باز
(آزادی، زندان، نام)

هیچ کودکی مالِ هیچ‌کس نیست | بچه ها آمده‌اند که زندگی گم نشود

علی عبدالرضایی | زخم باز
(بچه، زندگی، هیچ، هیچ‌، کودک، گم)

ما فقط وقتی به مقصد می‌رسیم | گم می‌شویم

علی عبدالرضایی | زخم باز
(فقط، مقصد، گم)

ما که مادر نداشتیم | زلزله بود | که گهواره‌مان را تکان می‌داد

علی عبدالرضایی | زخم باز
(زلزله، مادر، گهواره)

«آ» را که می‌کشیدم کلاهش را سرش نمی‌کردم، هر چند که گاهی احتمال می‌رفت سرما بخورد، با این حال دلم نمی‌خواست سرش کلاه بگذارم.

علی عبدالرضایی | بدکاری
(دل، سر، سرما، کلاه)

از وقتی که یادش می‌آید عاشق بوده، عشق‌بازی می‌کرده اما هیچ رحِمی‌ مثل بهشتِ مادر امن نبوده راحت نبوده!

علی عبدالرضایی | بدکاری
(بهشت، رحم، عاشق، مادر، یاد)

از این زندگی لعنتی فقط کسی می‌تواند انتقام بگیرد که شادی کند مدام، اما مگر می‌گذارد ملال!

علی عبدالرضایی | بدکاری
(انتقام، زندگی، شادی، لعنتی، ملال)

به دست آوردن اغلب با دست دادن آغاز می‌شود، از دست دادن اما دست ما نبود که بیخود آنهمه این پا و آن پا می‌کردیم.

علی عبدالرضایی | بدکاری
(آغاز، دست)

گرچه زندگی بر محیط دایره حرکت نمی‌کند اما برای خیلی‌ها تکراری‌ست.

علی عبدالرضایی | بدکاری
(تکرار، حرکت، دایره، زندگی)

همه منتظر معجزه‌اند که زندگی‌شان شاد شود اما تنها عده‌ی قلیلی که آن را خلق می‌کنند شاد می‌شوند، بقیه در اندوه، آب‌تنی کرده بر این باورند که نابغه نیستند تا خلق کنند.

علی عبدالرضایی | بدکاری
(اندوه، خلق، زندگی، معجزه، منتظر، نابغه)

مهم نیست اگر همه پل‌های پشت سرت را خراب کرده‌ای، زود باش! پل‌هایی پیشِ رو داری که باید خراب شود.

علی عبدالرضایی | بدکاری
(خراب، پل)

بار اولی که گریه کردم مادرم گفت قوی باش! مرد که گریه نمی‌کند، و من رفته‌رفته ضعیف‌تر شدم چون دیگر نمی‌توانستم گریه کنم.

علی عبدالرضایی | بدکاری
(ضعیف، مادر، گریه)

هنوز هم وقتی شاعرها از شعر می‌گویند خنده‌ام می‌گیرد، آنها شاعری را ویژه‌ی خواص می‌دانند من اما فکر می‌کنم همه وقتی برای اولین بار لبی را می‌بوسند شاعرند.

علی عبدالرضایی | بدکاری
(خنده، شاعر، لب)

آنها از وطن می‌گویند اما نمی‌گویند کجاست. وطن آنجاست که آزاد باشی، من که هیچ جا نیستم بی‌وطنم!

علی عبدالرضایی | بدکاری
(آزاد، وطن)

من و بوف کور

نویسنده: عباس پژمان

بگذار تجربه کنم که طرح پیکرت را فرو بریزم و با هیئتی جدید بنویسمت. ابوتراب خسروی | کتاب ویران