بخشی از کتاب:

آقای سیاس: سیاست نه در لغت که در عمل؛ یعنی دروغ، تزویر، کَلَک، حُقّه و فریب مردم، یعنی امروز مردم را باچرب‌زبانی به وعده و وعیدها امیدوارکردن و فردا با این تز که مردم یادشان رفته‌است خرِ خود را راندن، سیاستمداران عموماً آدم‌هایی هستند چند چهره، سخنور، فرصت طلب، پررو، دروغگو، فاسد، خائن، دزد، بی‌رحم، آدمکش، خودخواه، جاه طلب، حریص و متفرعن و بی عاطفه و باید بطور خلاصه گفت هرچه صفت بددر عالم انسانیت هست در این جماعت؛ فی الجمله جمع است، اینها حتی لباس تنشان را هم بنا به موقعیت و شرایط زمان و مکان و محیط و باورهای مردمشان تغییر می‌دهند، یعنی کلاً لباس عوامفریبی به تن دارند، حالا چه این لباس؛ عرقچین و ردای بلند و صلیب کلیسا باشد، چه انگشتری عقیق و غیره و خلاصه قداست دروغین مسجد و کنیسه و چه کلاه و کراوات، اینها خودشان را مالک مال و جان و همه‌ی متعلقات ملتهایشان می‌دانند و مردم را صرفاً برای حفظ خود و نظام حکومتیشان می‌خواهند، آدم‌هایی هستند غیر قابل اعتماد و هزار چهره، طوری‌که هر لحظه ممکن است تعهدات قبلیشان را به راحتی نقض و زیر پا بگذارند و دست به اسلحه‌ی توجیه ببرند، من فکر نمی‌کنم بشود با جملات و کلمات؛ تصویرشان کرد، مثل فنر می‌مانند، همیشه جمع و فشرده‌اند و تنها در برابر فشار و زور؛ انعطاف نشان می‌دهند، محال است بشود از اریکه قدرت جز با نیروی قهریه‌یا مرگ جدایشان کرد، اینها در مواجهه با مبارزات مردمی ‌به اندازه‌ای که مقاومت به بینند انعطاف و عقب نشینی نشان می‌دهند نه بیشتر، به هیچ چیز جز قدرت و حاکمیت اهریمنی خودشان اعتقاد ندارند و اگر به چیزی ابراز اعتقاد کردند؛ یا دروغ می‌گویند یا منافعشان در آن مستتر است، پول برایشان وسیله نیل به قدرت و عامل دستیابی به مقاصدشان است، یعنی مثل دستمال کاغذی برای تطهیر است، گاه دیده شده‌است حتی همسر و فرزندانشان را هم فدای قدرت و عظمت طلبیشان کرده‌اند و تنها چیزی که از مردم می‌خواهند اطاعت بی چون و چراست، حال چه به بهانه‌ی اطاعت از امر خدا باشد و چه ترغیب به ملیت و وطن پرستی...