در این کتاب مقوله گفتوگو براساس روایت تمثیلها یا حکایات مثنوی مولوی ـ با ذکر نمونههایی چند ـ بررسی شده است. نگارنده معتقد است : "در بیشتر تمثیلهای مثنوی، گفت و گوی شخصیتهای داستانی، بیانکننده و زمینهساز صریح نظریهها است؛ هر چند که گفتوگوها و تمثیلها در مثنوی هدف نیست؛ ولی چنان با تبحر و هنرمندی، داستانها و افسانهها بیان گردیده که در موارد بسیاری هدف تلقی میگردد، به ویژه در ادبیات فارسی که از انتشار داستانهای کلیله و دمنه به بعد، جنبه نصیحت و اندرز مطلب، از رویداد حکایتها جدا نیست. گفتوگوکنندگان داستانهای مثنوی، علاوه بر بیان مطلب، نمایانگر فرهنگ قشرها و گروههای گوناگون اجتماعیاند.
در گفت و شنود این جستارها، بیشتر تمثیلهایی بر گزیده شده که تفاوت بین دو طرف گفتوگوکننده مشهود باشد. مثلا گفتوشنود کسانی که زبان یکدیگر را نمیفهمند، گفتوگو با کسی که ناشنوا است، وقتی که یک کودک طرف صحبت است، سخنان دیوانه را گوش کردن و با زورمند چگونه باید حرف حق گفت. صاحبان دینهایی متفاوت وقتی حرفی با هم دارند و به گفت و شنود حیوانات با هم نیز بایستی گوش سپرد. گفت و شنود زورمند و ضعیف، دزد و سلطان و...، زن و شوهر و سرانجام عاشق و معشوق و در پایان چند تمثیل بی گفتوگو در این مجموعه جمع آمده است. ،
برای ارسال نظر ثبت نام کنید یا اگر عضو هستید وارد شوید :
- ورود
- عضویت
نظر شما بعد از تایید مدیریت وبسایت منتشر خواهد شد.
با تشکر