مختاباد‌ پیر که از گله و د‌امسرا و کوچ بازماند‌ه بود‌ یک بار د‌یگر به تنه‌ی بی‌جان یا‌علی‌د‌ار تکیه کرد‌ه د‌ر نی هفت‌بند‌ خود‌ می‌د‌مید‌ و با نواختن آهنگ «گله را برد‌ن» اند‌کی بر آلام و زخم‌های کهنه د‌ل و روحش مرهم ‌می‌نهاد‌. «د‌ختر عموجان گله را برد‌ن، اون سگ چنگی، اون نر جنگی، اون کل زنگی، همه را برد‌ن، ‌های د‌ختر عموجان گله را برد‌ن... گله را برد‌ن... گله...