آنچه در اين كتاب آمده است مجموعه ای است از مقالات در باب جامعه شناسي هنر و ادبيات برگرفته از سه مكتب فكری متشخص و تاثيرگذار درقرن بيستم. اولين جهت نظری ارائه شده«نظريه انتقادی مكتب فرانكفورت» است كه از دل موسسه ی مطالعات اجتماعی دانشگاه فرانكفورت برآمده و نظريه زيباشناسيی تئودور آدورنو را می توان درخشان ترين جهت گيری نظری اين نحله دانست كه حاصل نفی راهبرد اساسی روشنفكری يعنی تخصص كردن دانش است.