مولف در مقدمه این کتاب می‌نویسد: این فرهنگ برای معرفی چهره‌ها مبنا را بر این گذارده است که هنرمند دست کم یک‌ بار در سینمای حرفه‌یی فعالیتش را ثبت کرده باشد. هنرمندانی که در این مجموعه به آن‌ها پرداخته شده، شامل کارگردان، نویسنده فیلم‌نامه، تهیه‌کننده، مجری طرح، مدیر تولید، طراح صحنه، تدوین‌گر، گوینده، آهنگ‌ساز، عروسک‌گردان، منشی صحنه، عکاس، فیلم‌بردار، چهره‌پرداز، منتقد فیلم و... هستند که مطابق روال معمول مؤلف، سعی شده تا مجموعه کارهای یک هنرمند مرور شود. البته در این مرور قصد داوری یا قضاوت و یا اصولا هرگونه اظهارنظری نیست.

همچنین در بخش دیگری از این مقدمه عنوان شده: تا پیش از انقلاب، در سینما از وجود زن‌ها به صورت ابزاری استفاده می‌شد و اکثر آن‌ها جدا از تعداد معدودی از بازیگر که از تئا‌تر آمده‌اند، اتفاقی و از روی علاقه‌ فردی بی‌ هیچ تجربه و پیشینه‌ تحصیلی به این کار روی کرده‌اند و به جز یک مقطع در آغاز دهه ۵۰ که با توجه به نیاز «سیما» به نیروهای متخصص، حرکت آرام و اصولی در آموزش دختران در قشرهای مختلف سینما شکل می‌گیرد، روند کارگزاران سینمای ایران در مواجهه با زنان تفاوتی نمی‌کند و این نخستین گروه زنان تحصیل‌کرده‌ سینما با بروز بحران سینمای ایران در سال‌های پیش از انقلاب، مجال حضور در سینمای حرفه‌یی را پیدا نمی‌کنند و آموزش‌هایشان را در رده‌های مختلف در تجربیات تلویزیونی به کار می‌گیرند. اما بعد از پیروزی انقلاب همچنان که سینمای ایران آرام آرام پوست می‌اندازد، سینماگران زن نیز رخ می‌نمایند و در نقش‌هایی کاملا متفاوت با قبل و الزاما در اندازه‌های آرمانی، به هر صورت حضور پررنگی پیدا می‌کنند.»