در این رساله‌ی بسیار رمزی، سهروردی از نمادهای سنتی عرفان و شماری از نمادهای دیگر که منحصر به خود اوست و نمی‌توان آن‌ها را در ادبیات صوفیانه قدیم فارسی یافت، حداکثر استفاده را می‌کند. می‌توان گفت که نظریه‌ی سهروردی در باب علم در این قصه عرفانی بحث شده است. او به زبانی استعاری نقشه‌ای برای پروراندن قوه‌ای در وجود ما عرضه می‌کند که قادر به کسب علم به طور مستقیم و بدون واسطه است. سهروردی با تکیه بر نمادهای سنتی شعر و نثر صوفیانه، به تشریح جر و بحث‌های میان تجربه گرایان، عقلگرایان و هواداران شیوه‌ی عرفانی شناخت، می‌پردازد.