نویسنده در مقدمۀ کتاب می‌نویسد: این به‌گزین سخن پارسی به چند انگیزه فراهم آمد در گذر سالیان: نخست توجه بیشتر به نثر ـ نوشتار؛ دیگر توجه به شیوۀ روایی گزیده‌ها. دو دیگر نگاهکی هر چند گذرا به پراکنده‌هایی از تاریخ ـ اسطوره. همچنان که به ما رسیده است از برکت پژوهش اهل دانش و تحقیق. استادانی که مدیون ایشانیم به اعتبار هموارکردن دشواری‌های کار پژوهش در یکصد سال هنوز جاری. پس دیگر انگیزۀ من در این فراهم، ادای دین است به یکایک آموزگارانی که کتب منبع این گزینه‌ها را ویراسته پیش روی ما نهاده‌اند. و دیگر اینکه مگر این دفتر را نشانی باشد وانهاده پیش نگاه جوانانی که چون به من می‌رسند، اشاره می‌کنند به ادبیات قدیم پارسی و با ایشان بگویم نشانه‌هایی از آن در این دفتر فراهم شده است. در به‌گزینۀ نوروزنامه آمده است: «قلم را دانایان مشاطۀ ملک خوانده‌اند و سفیر دل، و سخن تا بی قلم بود چون جان بی‌کالبد بود و چون به قلم باز بسته شود با کالبد گردد و همیشه بماند و چون آتشی است که از سنگ و پولاد جهد و تا سوخته نیابد نگیرد و چراغ نشود که ازو روشنائی یابند .... و نخست کسی که دبیری بنهاد طهمورث بود ـ و مردم اگر چند با شرف [برتری] گفتارست، چون به شرف نوشتن دست نداد ناقص بود چون یک نیمه از مردم [آدم]، زیرا که فضیلت نوشتن است فضیلتی سخت و بزرگ که هیچ فضیلتی بدان نرسد، زیرا که وی‌ست که مردم را از مردمی به درجۀ فرشتگی رساند و دیو را از دیوی به مردمی رساند و دبیری آنست که مردم را از پایۀ دون به پایۀ بلند رساند، تا عالم و امام و فقیه و منشی خوانده شود و همچنان مردمان به فضیلت سخن از دیگر حیوانات جدا گردد و بریشان سالار شود. دین ایزد جل ذکره که به پای می‌بوَد، و مملکت که بر نظام گیرد؛ به قلم می‌گیرد ... ».