سلوك قصه تداعی‌های ذهن «قيس» است. توالی وحشتناك تداعی‌های ذهنی او مخاطب سلوك را از روايت خطی دور كرده و با انبوهی از وهم، كابوس و شايد ساديسم تنها می‌گذارد. دولت آبادی در سلوك قيس را در مسيری تنها می‌گذارد كه او مجبور است تنها و تنها از ذهن خود زندگی را بسازد. توقف محسوس رئاليسم عينی و روايی و آغاز گونه‌ای روايت ماليخوليا وار ذهنی بدون نزديك شدن به فضاهای آبستره و سوررئاليستی از مهم ترين ويژگی‌های اثر است‎.