شعر به عنوان یک هنر خاص و دارای مختصات هنری منحصر به فرد و برخوردار از ظرفیت‌های ویژه، علاوه بر انگیزش حس زیباشناسانه، نشانه‌هایی از رمزگونگی را القا می‌کند. رمزگونگی نهفته در شعر ممکن است برآمده از پیچیدگی ساختاری محتوایی، سهل و ممتنع بودن یا ویژگی‌های خاص زبانی‌اش باشد. هرکدام از حلقه‌های زنجیره زیباشناسانه موجود در بافت شعر خود به تنهایی و در کنار هم می‌توانند سبب ایجاد رمزآلودگی در قالب تاویل یا درک متفاوت برای مخاطبان شوند.