شهریار عباسی: جنگ ایران و عراق، طولانی‌ترین جنگ قرن بیستم بود و همین عاملی برای حضور مستقیم و غیرمستقیم افراد گوناگون در آن شد. بسیاری از کسانی که در آغازِ جنگ به دبستان می‌رفتند، در اواخر جنگ به سن سربازی رسیدند و حضور در جبهه‌های جنگ را تجربه کردند. بسیاری نیز با کشیده شدن جنگ به شهرها و موشک‌باران شهرها، شعله‌های اتش جنگ را با چشم‌های نگران و بهت‌زده از نزدیک دیدند. شاید کسانی که زندگی را در فضای جنگ تجربه نکرده‌اند، گمان کنند زندگی عادی در جنگ تعطیل می‌شود. در حالی که، گرچه زندگیِ عادی در زمانِ جنگ تحت‌تاثیر قرار می‌گیرد، ولی میل به زندگی آن‌قدر قوی است که حتی جنگ نیز آن را به تعطیلی نمی‌کشاند. رمانِ «می‌خواهم یک نامه‌ی کوتاه بنویسم»، زندگی در جنگ را در یک شهرِ نزدیک به منطقه‌ی جنگی توصیف می‌کند و از یک‌سو روند عادی زندگی و از سوی دیگر تاثیر جنگ بر انسان را کشف و عریان می‌کند.