با این شماره، سینما و ادبیات پا به یازدهمین سال فعالیت خود می‌گذارد؛ به تایید اهل فن هر شماره از مجله در مقایسه با شماره‌های قبلی یک گام به پیش بوده و به قول دوستی طناز، مجله سینما و ادبیات همیشه از شماره بعدیاش ضعیف‌تر است. اینک پس از گذشت ده سال در تلاشیم که فاصله انتشار شماره‌ها را کاهش دهیم، ولی همچنان بر عهد خودمان با شما می‌مانیم؛ خبری نیستیم و از سوژه‌های جنجالی فاصله میگیریم. هرچند میدانیم که پرداختن به سوژه‌های ملتهب و اخبار روز هم منفعت اقتصادی بیشتری برای مجله دارد و هم در شهرت و بزرگداشته شدن نویسندگان جوان فواید بی‌شمار! گستره موضوعی در سینما و ادبیات وسیع است و اشتراکات‌شان فراوان. ادبیات پایه همه هنرها و مقولههاست و سینما به عنوان هنری متاخر وابسته به دیگر هنرها، پس ناگزیر از پرداختن به موضوعات متنوع و متعدد هستیم و این امر موجب آن است که چیدمان مطالب را با دقت طراحی کنیم. طراحی و تدوین محورهای بخش‌های مختلف و اصطلاحاً نخ تسبیح قسمت‌های متفاوت توسط دبیران بخش‌ها و بر اساس تجربیات، مهارت‌ها و مشورت‌های متعدد صورت می‌گیرد که خوانندگان حرف‌های و مولف) به قول دکتر پژمان(حتی در صورت عدم اعلام، به آن پی می‌برند. آندری وایدا و سینمای لهستان موضوع نیمویژه سینمایی این شماره است. وایدا مورخی است که با سماجت در کنار ملتش ماند؛ ملتی که، مسیح ملت‌های دیگر اروپای شرقی است. وایدا بیش از آنکه با سینمایش به مبارزه با دیکتاتوری‌ها بپردازد به نقد همین مسیح‌وارگی اغراق‌آمیز رفته است. «تاریخ خاطرهایست که از خلال مستندات نگریسته میشود.» آثار سینمای لهستان و خصوصاً نسل اول که وایدا از پیشگامان آن است نئورئالیسم اروپایی را با ژانر نوآر امریکایی در پیوندی قرار می‌دهد که قرار است وقایع تاریخی را روایت کند. روایتی که قبل از آنکه مربوط به سال‌های ۱۹۴۰ باشد در ارتباط با وقایع روز ساخت‌شان قرار دارند و… و شاید همین است که دلچسب‌شان کرده است.