مثل حیوانات که از پیش، وقوع زلزله یا سیل را بو می‌کشند، امیر از سر شب می‌فهمید کسی خواهد آمد یا نه. خوابش نمی‌برد. به خودش می‌پیچید، خسته و بی‌تاب می‌رفت پنجره را باز می‌کرد و رو به سایه‌ها می‌گفت: "بیا دیگه، می‌دونم همین گوشه کنار قایم شدی تا وقتی خوابم برد بیای، همین الان بیا خلاصم کن دیگه..."...