قهر، زبان استیصال است. قهر، پرتاب کدورت‌هاست به ورطه‌ی سکوت موقت؛ و این کاری ست که به کدورت، ضخامتی آزارنده مي‌دهد. قهر، دو قفله کردن دری‌ست که به اجبار، زمانی بعد، باید گشوده شود، و هرچه تعداد قفل‌ها بیشتر باشد و چفت و بست‌ها محکم‌تر، در، ناگزیر، با خشونت بیشتری گشوده خواهد شد. و راستی که چه خاصیت؟ من و تو، شاید از همان آغاز دانستیم که سخن گفتن مداوم -و حتی دردمندانه- در بابه یک مشکل، کاری‌ست به مراتب انسانی‌تر از سکوت کردن درباره آن...