میترا الیاتی در داستان مادمازل کتی و چند داستان دیگر با نثری تصویری فضایی رنگین و تغزلی می‌سازد تا داستانی از عشق و هجران و غربت را روایت کند. بارانی ریز و لطافت‌بخش، بر ساحلی می‌بارد که کافه‌اش پاتوق آدم‌هایی است که هنوز می‌توانند مشغله‌های رمانتیک داشته باشند. در حالی که ذهن شخصیت اصلی داستان نقاش ایرانی مهاجرت کرده به ایتالیا درگیر خاطرات زندگی و عشقی فنا شده در حال و هوایی سنتی است. داستان در بازگشتی پر احساس به گذشته اتفاق می‌افتد و از طریق ایجاد تقابل بین درون‌نگری‌ها و حسرت‌های جوان نقاش با فضای سرخوش از موسیقی و رقص، شوری خفته را برمی‌انگیزد.

بقیه‌ی داستان‌های کتاب را می‌توان آثاری مینی‌مالیستی دانست. نویسنده در این نوشته‌ها برش‌های کوتاهی از زندگی زنانی می‌دهد که خود را وقف دیگری کرده‌اند.