شخص مرده به شیوه معمول مردگان دراز به دراز افتاده، جسم بی‌جانش در بالشتک‌های نرم تابوت فرورفته و بالش هم آرامگاه ابدی سرش شده‌ بود. پیشانی زردش به شیوه مردگان ورقلنبیده بود و بینی برآمده‌اش مثل این بود که روی لب بالایی فشار می‌آورد...

علاوه بر این، شماتت و هشدار به زندگان هم از وجناتش خوانده می‌شد. این هشدار به نظر پیتر ایوانیچ نابجا می‌آمد و دست کم به او مربوط نمی‌شد. دلش به تشویش افتاد و برای همین یک بار دیگر شتابان صلیب کشید و از در بیرون رفت...