کتاب «همینگوی خبرنگار» شامل یک سوم از مقاله‌های چاپ شده این نویسنده در روزنامه‌ها و مجله‌های مختلف بین سال‌های 1920 تا 1956 است.

همینگوی در سال‌های آغاز کار نویسندگی‌اش و کمی پیش از سال 1931 در نامه‌ای خطاب به لوییس هنری، منتقد و کتاب‌شناس می‌نویسد: «مطالبی که برای روزنامه‌ها نوشته‌ام... ربطی به نوشته‌های دیگرم ندارد چون داستان این نوشته‌ها چیز دیگری است... این اولین حق هر نویسنده دست به قلمی است که خودش انتخاب کند چه مطالبی را چاپ کند و چه مطالبی را چاپ نکند. اگر شما از آن دسته نویسندگانی هستید که از راه کسب مهارت نویسندگی، نوشتن برای روزنامه‌ها، نوشتن مطلب برای رساندن آن به ضرب‌العجل و نه مطلبی برای همه ادوار، امرار معاش می‌کنید دیگر کسی حق ندارد در لابه‌لای نوشته‌های ژورنالیستی شما کند و کاو کند و مطالبی را بیرون بکشد که از آن‌ها بر ضد بهترین آثار غیر ژورنالیستی‌تان استفاده کند.»

ویلیام وایت در این کتاب می‌نویسد: چنین دیدگاهی در تمایز قایل شدن میان آثار داستانی و مطالب منتشر شده در روزنامه‌ها توسط یک نویسنده، کاملاً منطقی است. با این وجود همنیگوی بیش از چهل سال کار نویسندگی دقیقاً از همان مطالب ژورنالیستی برای نوشتن داستان‌های کوتاه خود بهره می‌گرفت: او پیش‌تر مطالبی را که برای روزنامه‌ها و مجله‌ها نوشته بود برداشته و بدون کوچک‌ترین تغییری به عنوان داستان کوتاه در قالب مجموعه داستان چاپ می‌کرد.