حامد حبیبی یکی از داستان‌کوتاه‌نویسانِ جدی ادبیات ایران در ده سالِ گذشته است. حبیبی به خاطرِ کتاب‌های قبلی‌اش جوایزی را به خود اختصاص داده. از جمله جایزه‌های کتابِ سالِ «هفت اقلیم» و «بنیاد هوشنگ گلشیری». پلکِ ماهی تازه‌ترین اثرِ این نویسنده شاملِ یازده داستانِ کوتاه است که به نحوی از لحاظِ درون‌مایه به‌هم ارتباط دارند. حبیبی استاد یافتنِ بخش‌های ناآرام و دور از ذهنِ وجودِ شخصیت‌هایش است و قرار دادن‌‌شان در مسیری که باعثِ تبلور و بیانِ این تمایلات وجود می‌شود. برای همین می‌توان او را داستان‌نویسی با بن‌مایه‌های فکری اگزیستانسیالیستی دانست که راوی پرش‌ها و دغدغه‌های وجودی شخصیت‌های خود است. در اکثرِ داستان‌های او اتفاق‌های چندان مهمی نمی‌افتند اما طنینِ این اتفاق‌هاست که تا عمقِ روح و جانِ انسانش را خراش می‌دهد و جلو می‌رود. حبیبی علاقه‌ی ویژه‌ای به آدم‌های عادی دارد و روایتِ این لرزه‌های وجودی در ماجرایی که برای آن‌ها رخ می‌دهد. برای همین است که مخاطبِ او می‌تواند جنسِ این انسان را درک کند و به خواندنِ ماجراهایی مشغول شود که برای او می‌افتد. صدای سقوط این انسان بلند نیست اما انگار برای مدتی طولانی در ذهن جا خوش می‌کند.