تو ای مادرِ زمین،
تو ای سپیده‌ی صبح، و شما ای کوه‌ها!
از چه رو شما زیبایید؟ من نمی‌توانم دوست‌تان بدارم.
و تو ای چشم درخشان کیهان،
که بر همگان باز می‌شوی
و همگان را شور و شادی می‌بخشی،
تو در دل من نمی‌آویزی.
و شما، ای صخره‌هایی که بر لب پرتگاه مهیب‌تان ایستاده‌ام،
و از بلندای آن
کاج‌های تنومند کنار سیلاب زیر پایم را
چون بوته‌هایی خرد می‌بینم.
اکنون که تنها یک خیز، یک تکان،
و حتا یک نفس،
سینه‌ام را به سینه‌ی سنگی دره‌های‌تان خواهد فشرد
تا جاودانه در آغوش‌تان بیارامم،
چرا درنگ کنم؟