اولین باری که نامرئی شدم روز تولدم دوازده سالگیم بود. شاید بهتر باشد بگویم تقصیر بلک  بود . بلک اسم سگم است. سگ خیلی دست و پا چلفتی و کودنی است. رنگش سفید است و شاید هم به همین خاطر اسمش را گذاشتیم بلک! 

اگر بلک همۀ جای زیرشیروانی را نمی گشت و بو نمی کشید... ولی بهتر است از همان اول ماجرا را تعریف کنم. روز تولدم این بار شنبه بود. باران می بارید. دوستانم ممکن بود هر لحظه از راه برسند و من هم داشتم آماده می شدم و لباس می پوشیدم. اما حاضر شدن برای من بیشتر به معنای این بود که موهایم را شانه کنم. ژرمی، برادرم، مدام سر به سرم می گذارد و موهایم را مسخره...

بیرون، باران بند آمده بود. جلو در ایستادم و به آن ها نگاه کردم که از روی چاله های آب می پریدند تا خودشان را به ماشین برسانند. در اتاق پذیرایی، ژرمی سعی می کرد توپش را تا سقف بیندازد و بعد آن را از عقب بگیرد، اما بالاخره توپ از دستش در رفت و افتاد روی دستۀ صندلی و بعد هم محکم خورد به یک گلدان چینی پر از گل های لاله. فاجعه شد! گلدان هزار تکه شد، گل ها زمین افتادند و آب گلدان ریخت روی فرش. مادرم دست به آسمان بلند کرد و زیر لب چیزی زمزمه کرد. هر وقت عصبانی می شد، قبل از اینکه صدایش بالا برود همین کار را می کرد. بعد رفت سراغ ژرمی و او را یک گوشمالی حسابی داد:

−صد مرتبه بهت گفتم توی خونه توپ بازی نکن!

مادر از این فرصت استفاده کرد و تمام خرده حساب هایش را با ژرمی پاک کرد. ژرمی گوشۀ پذیرایی چمباتمه زده بود و سعی می کرد تا جایی که می تواند خودش را از چشم مادر پنهان کند. مدام معذرت خواهی می کرد، اما مادر بقدری بلند داد می زد که به...