امروز که این سطرها را می‌نویسم، نمی‌دانم او زنده است یا نه؟ چند سال بعد که در کشوری دیگر بودم در کوپه‌ی قطاری به زنی برخوردم که حالت چشم‌ها و چهره‌اش، نگاه فراموش نشدنی‌ آسیا را به یادم آورد. آسیایی که در بهترین روزهای زندگی‌ام شناختم اما عشق و شیدایی او را قدر ندانستم. هنوز او را همانگونه که بر روی پشتی صندلی کوتاه چوبی سر فروآورده بود به یاد می‌آورم.