«پیرهن پاره کن» نام نخستین مجموعه ی شعر احسام سلطانی است.

او در اینباره می‌گوید: به نظر من، فرم و محتوا نمی توانند از هم جدا باشند. این دو حتما در کنار هم هستند. من به یک نوع دیالکتیک و رابطه‌ی تقابلی معتقدم. من در این کار سعی کرده ام کوتاه بنویسم. یکی از دلایل کوتاه نویسی من هم این است که معتقدم عصر امروز، عصر بی حوصلگی هاست و به قول ویتگنشتاین، حرف زیادی برای گفتن نیست. هرچند من در لحظه ی سرودن به مخاطب فکر نمی کنم، اما سعی می کنم آن چه را هست، به اختصار انتقال دهم. این مجموعه ی شعر بیش تر به فردیت گرایی گرایش دارد تا به هنجارهای اجتماعی. نکته ی دیگر این است که در شعرهای این مجموعه عینیت پردازی برایم خیلی مهم بوده است، چون معتقدم کار شاعر نشان دادن است؛ نه گزارش دادن از یک واقعه و رویداد. چه بهتر که شاعر بتواند این کار را با اشاره انجام بدهد؛ نه با توضیح دادن. احساس می کنم کافی است شاعری بتواند بار هیجانی، احساس و شور نهفته در کلمات را منتقل کند؛ نه این که حتما در کارش شباهت هایی بین معناها و کلماتی که ما به صورت عینی و ذهنی به کار می بریم، وجود داشته باشد.

من مخاطب امروز و دنیای امروز را شنگول نمی بینم و فکر می کنم ما در هراس انگیزترین عصر تاریخ بشری به سر می بریم. اگر فضای تاریکی در این کار هست، به دلیل نوعی نگرش انتقادی است که من سعی کرده ام داشته باشم. شعرهای این مجموعه کارهای چهار پنج سال اخیر من است. در حال حاضر درک و نگرش من نسبت به شعر عوض شده است. در کارهای جدیدم شعر را در زبانیت آن می دانم. همچنین خود‌ارجاعی در زبان و فرم در کارهای تازه ام برجسته شده است. هرچند فرم و محتوا را از هم جدا نمی دانم، اما در کارهای جدیدم سعی می کنم بیش تر به فرم بپردازم. فکر می کنم چگونگی مهم تر از چه بودگی است.