به ‏راستی چه اتفاقی می‏افتد که شخصی‏ترین و درونی‏ترین رمان‏های شماری از نویسندگان مطرح جهان خصلت عام پیدا می‏کنند و اجتماع را بازتاب می‏دهند، و برعکس، اجتماعی‏ترین آثار عده‏ای به اثری تبدیل می‏شود که براساس درون‏نگری و درون‌کاوی فردیت شکل می‏گیرد؟

چرا این دو سویه به ‏راحتی در شماری از آثار نمود پیدا می‏کند در حالی‏ که بسیاری از اهل قلم از ترس اجتماعی جلوه کردن آثارشان و برای سیاسی نشدن متن خود از امر واقع اجتماعی می‏گریزند؟ در این کتاب بیشتر به آثاری پرداخته شده است که این دوسویه‏نگری برجستگی خاصی پیدا کرده است و می‏تواند رهنمودی برای خواننده باشد؛ خاصه برای نویسندگان جوان که استعدادشان نیاز فراوانی به ذخایر متنوع نوشتاری اعم از داستان یا نقد داستان دارد.