سهراب‌ رویا‌ی جهانی نو در سر دارد. او جهان کهن و فرمانروایان آن را به هیچ می‌گیرد. افراسیاب و کاووس را. سودای آن را دارد که مرد عمل، آن‌که در میدان دلاوری می‌کند و پهلوانی او معیار نام و بزرگی‌است، بر تخت‌ بنشیند. اما سهراب پاک ترفندهای جهان کهن و بازی‌های‌ آن را نمی‌شناسد و فاجعه از همین‌جا آغاز می‌شود.