ز فریدون رهنما شعرهای اندکی به فارسی منتشر شده و این کتاب غنیمتی است.هر دوی این کتاب ها زیر نظر فریده رهنما خواهر فریدون منتشر شده است .کار فریده رهنما البته فقط تدوین این دو کتاب نبوده، او شعرهای فریدون که بیشتر به فرانسه نوشته شده را ترجمه کرده و همراه مقدمه ای درخور منتشر کرده است.. طبق نوشته ی فریده رهنما، «فریدون 45 سال زیست و کمابیش بیست و پنج سال از زندگی اش را در ایران گذراند» او شعر گفتن را قبل از بیست سالگی آغاز کرده بود. و«چند شعر فارسی از دستنوشته ها و نیز بخش کوتاهی از منظومه برای ایران که به نام کاوه طبرستانی توسط پی یر سگرس –که خود شاعر بود – در پاریس منتشر شد.» و « در همین زمان، به عنوان شاعر ، به ورشوی ویران شده دعوت می شود.در آن جا چند شعر از منظومه برای ایران را می خواند که توجه شاعرانی که به مناسبت کنگره ی(1329) در آن جا گرد آماده بودند، جلب می کند.شاعرانی چون ژرژآمادو ، استفن هرملین و نیز پابلو نرودا که این یک «زیبایی و عمق شعر » او را می ستاید» بعدا گویا منظومه برای ایران و منظومه برای جهان در دو دفتر به و با نام مستعار در فرانسه منتشر شد.پی یر مورانژ در 1955 می نویسد «ساعت ها هر دو اثر را خواندم. راهنمای عزیز شما یک شاعر واقعی هستید.شاعری بزرگ.حماسه نزد شما یک امر طبیعی است.....» و پل الوار « آوازهای پاک و بلندپایه» اورا می ستاید . بین سال های 1330تا 1334رهنما بیشتر به دلیل بیماری سل در شمیران به سر می برد.او سپس برای ادامه ی معالجه روانه آسایشگاه های سوئیس و فرانسه می شود. واز آن جا نیز مقالاتی با نام های مستعاری چون فرهاد ایرانی ،چوبین ، هادی فریدونی و کاوه برای نشریات ایران می فرستاد. او فیلم سیاوش در تخت جمشید را در سال 1334 ساخت. سومین دفتر شعر او با نام سرودهای کهنه در سال 1338 در پاریس به چاپ رسید.این مجموعه شعرهای اوست از 18 تا 29 سالگی.پس از انتشار سروده های کهنه ،رژه لسکو مترجم بوف کور در مجله اریان چند شعر از این مجموعه را آورده و در مقدمه نوشت«شعر رهنما در قالبی بسیار مدرن است.او با چه استادی و احساس از کلام ،زبان ما را به کار می گیرد و ...»در سال 1347 آوازهای رهایی آخرین سروده ی او با طرح های بهمن فرمان به چاپ رسید..کریستیان اودژان در مجله اسپری می نویسد«کتاب آوازهای رهایی فریدون رهنما در جهت رهایی شعر است»بخش کوتاهی از این شعر با ترجمه یدالله رویایی به همراه آواز برای فیلم سیاوش و چند شعر از سرودهای کهنه در کتاب دوم شعر دیگر در سال 1349 منتشر شده است.رهنما در فاصله ی انتشار مجموعه شعر سرودهای کهنه /1328 و آوازهای رهایی 1347به کارسینما پرداخت. فریدون رهنما معتقد بود که « شعر در اصل آمادگی برای دریافتن است.دریافتن ارتباط میان عنصرهای طبیعت،ارتباط میان صدا ها ،شکل ها و آدمیان،یعنی در واقع آن چه شعر را شعر می کند بیشتریک جریان شعری در روان و دل یک آدم است تا آن چه نوشته می شود و یا گفته می شود.یعنی بیشتر یک دید است.اهمیت دادن به مصالح زندگی است...»چند روز پس از سفر جاودانیش پریسا پارسی درباره اش نوشت«گفتگو با او به باز شدن مداوم افق های تازه تر و گسترده تر می مانست و مدافع خستگی ناپذیر ده ها نویسنده و شاعر و سینماگر بود که در برابر مافیای ادبی و هنری امکان نشان دادن استعداد خود رانمی یافتند.اگر او نمی بود بسیاری از نام آوران امروز سینما ،تئاتر و شعر امروز ایران شاید نمی توانستند حرف خود را به گوش کسی برسانند.»