چرا مرا

با ظرف‌های شکسته مقایسه می‌کنی

من که هنوز می‌توانم تو را صدا کنم

من که هنوز برگ زرد را نشانه‌ی پاییز می‌دانم

تنها گاهی از ناامیدی

با افسوس آهی می‌کشم

سپس پنجره را در سرما می‌بندم...