مرگ آن‌گاه پاتابه همی گشود که هزار سیاه‌پوش | بر شاخ‌سار خزانی ترانه‌ی بدرود ساز می‌کرد- | با تخلص سرخ بامداد به پایان بردم | لحظه لحظه‌ی تلخ انتظار خویش.