در بسیاری از نمایشنامه‌هایش، ژان آنوی مخاطبش را با دوگانگی مؤثر و ناگزیری میان آرمان‌گرایی و واقع‌گرایی مواجه می‌سازد. پوچیانی می‌گوید: «در آثار آنوی، جایی‌که این مناقشه حل می‌شود هیچ سطح متوسطی از ابهام وجود ندارد.» این نکته را می‌توان در نمایشنامه‌ی مسافر بی‌توشه دید که در آن گاستون، شخصیت اصلی نمایش، یک‌ بازمانده‌ی جنگ جهانی اول است که از فراموشی رنج می‌برد. او گذشته‌اش را که مملو از تباهی اخلاقی است، به‌ خاطر نمی‌آورد. این تباهی اخلاقی با پاکی بسیار زیادی که او اکنون به نمایش می‌گذارد، مطلقاً مغایرت دارد و تناقضی بر گذشته‌ی اوست.