... آن هنگام که افسانه پایان می‌‌یابد، ننه‌ام به‌اندازه‌ی تمام این کهنه سرزمین، آه کشیدن را آه می‌کشد...

- آه‌ه‌ه‌ه‌ه‌ه!!!...

... پس کی می‌آید آن اسب سپید، با آن سوار سپیدپوش بخت‌بلندی که بخت دوشیزگانِ به‌حسرت‌دچارِ این آب‌وخاک را به وجدی باستانی دچار کند؟...

بهتر است صبر کنی لیلیا... و شما که صبر کردن، انارانار نفس‌هایی است که بر گونه‌هایتان می‌غلتد... من... مطمئن‌ام که سرانجام... آن پای‌کوب سم‌سپید شیهه‌آسمانی، به‌سراغ شما هم خواهد آمد...