- "بازجوها!... بازجوها آمدند ابرام... بازجوها!..."

ابراهیم می‌لرزید. رها بر کف چرک‌پوش سلول می‌لرزید. سرش به این‌سو و آن‌سو می‌افتاد. از درد به خود می‌پیچید. مرگ را آرزو می‌کرد. اما نصیبش، طنین گام‌های بازجوها بود؛ و خشکیِ گشوده شدنِ قفل‌وبست درِ سلول؛ و فریاد خشکِ خشک‌ترین بازجو... آقای کمالی!...

- "حال وقتشه، ننه‌سگ!... باید حرف بزنی...".

...چه لحظه‌های کش‌آمده‌ی چرکینی!...