آخرین لحظه‌های خلق گورکن فرارسیده است. خستگی بر پلک‌هایم ضرب می‌گیرد. کلیدهای رایانه سوت می‌کشند. با این‌همه زهرا، مهربان‌ترین بانوی جهان، باز هم برایم چای می‌ریزد...

- چرا نمی‌نویسی، مرتضی؟...

- خسته‌ام... و کمی... نیاز به... استراحت...

- بنویس!... بنویس مرد!... وقت بسیار خواهد بود، برای استراحت، زیر خروارها خاک!!!...

انگار راست می‌گوید...

- چای!... چایی دیگر برایم بریز، زهرا..