درخت معجزه خشکیده ست

و آفتاب، مسیحای روشنایی نیست

و ابر‌ها همه آبستن زمستانند

و جوی‌ها همه در سیر بی‌تفاوت خویش

به رودخانهٔ بی‌آفتاب می‌ریزند

و کوچه‌ها همه در رفتن مداومشان

با ناامیدی بن بست‌ها یقین دارند.

...

و مرد مار گزیده

ز ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد

که ریسمان، مار است و مار، رشتهٔ دار

و دار، نقطهٔ اوجی ست

که آسمان را با ریسمان گره زده است

و آسمان، همه در خواب و دار، بیدار است.

کسی به فکر رهایی نیست

دریچه‌های جهان، بسته ست

و چشم‌ها همه از روشنی هراسانند.

زمین، شکوه کریمانهٔ بهارش را

ز شاخ و برگ درختان دریغ می‌دارد

و آسمان، شب صاف ستارگانش را

نثار خاک دگر کرده ست.