حرف می‌زدم و صدایی شبیه صدای خودم را می‌شنیدم. ماهیچه‌های صورتم مثل ماهیچه‌های صورت آدم‌هایی تکان می‌خورد که حرف می‌زدند. لبِ پایینم بیشتر از لبِ بالا تا می‌شد. صدایم بالا و پایین می‌شد. انگار صدایم زنی بود در رختخواب، که بی آنکه فکر کند دوستش دارد یا نه، بالا و پایین می‌رود.

(بخشی از داستان دوازده طبقه می‌شود چند متر نوشته الهام رستگار عالم)

چند برگ از این کتاب را اینجا در گوگل بوکز بخوانید.

با کلیک کردن روی این قسمت، سری هم به صفحه‌ فیس‌بوک این نویسنده بزنید.