بنده حقیقتاً به ‌آینده امیدوارم جناب خسروانی. چون دو چیز در زندگی همیشه اعجاب و احترام منو بر‌انگیخته! عشق و قانون اخلاقی که در درون جامعه است. این‌ها چیزهایی هستن که وقتی مردم از اصول بی‌شرمانه پیروی می‌کنن سر به عصیان بر‌می‌دارن. وقتی عرض می‌کنم ما اسیر ناچار زمانه‌ایم، غرضم این ‌نیست که باید ناامید شد، بلکه اینه که گاه‌ی لازمه انسان ایمانشو در قلبش پنهان کنه و بذاره این تیغ تا وقتی کاملاً آبدیده نشده در خفا بمونه.