به طور کلی می‌توان از شاخص‌ترین ویژگی‌های شعری آقاجانی به دو ویژگی کاربرد زبان پرسکوت و پرشکاف و همچنین ادغام فضاهای غیر مرتبط اشاره کرد که هر دو این شگرد کلامی هم راستای یکدیگر حرکت می کنند، چرا که ادغام فضاهای غیر مرتبط برای ساخت فضاهای جدید به واسطه‌ی زبان پرشکاف ایجاد می‌شود و این بخش‌های ناگفته به مشخص‌ترین ویژگی زبانی آقاجانی تبدیل می‌شود که گویا برای پنهان کردن رازی که در صدد نگفتن آن است، از کلامی تکه تکه استفاده می‌کند و از طریق ایجاد فاصله میان فضاهای مفهومی متفاوت خواننده را به کنشگری فعال برای بازیافت راز از میان سطور تبدیل می‌کند، به طوری که هر خواننده‌ای سهمی از رازی دوگانه را(مانند قاف در عشق و چاقو) بر دوش می‌کشد که در عین لذت بخش بون، منهدم کننده است و در شکاف میان این لذت و انهدام، آنچه متولد می شود، شعری است که در لایه های مختلف تفسیر می‌شود:

“قاف عشق را بکشی می‌شود چاقو

حالا این همه را که پر می‌کند؟"