گودالی در ذهن خسته‌ی این اتاق پرواز می‌کند. | پرده را کنار بزن! | (همچنان که شاخه‌های فرورفته در آن را می‌شکنی. | که گلدان را به ارتفاع باغچه پرتاب می‌کنی.| و نگاهت از هاویه و سنگ پر شده.) | ببین! روز رسیده. | اما هنوز شب در ذهن خسته‌ی این اتاق | مانند گودالی، پرواز می‌کند.