زمان با پنجه‌های زهرآگینش به زنجیرم کشانید.

نگاهم مات رقص گرمناک آرزوها بود.

ز ساغرهای امید ظفرمند

به کام تشنگان زندگی می‌چکانیدند.

من اما در شتاب خود به‌جا، خاموش

دچار مستی جام تلاش خویش بودم.

چنان بودم که در هر رهگذر (هر جا گذشتم)،

دل بیگانگان را سوخت رنج من، تلاش من، شتاب من.

رسید آخر که رنج تن بپوشانم به شادی‌های هستی.