لیکو یا همان که بسیاری آن را به آوازی بلوچی می‌شناسند، تک بیت‌هایی در وزن هجایی است که با هم‌راهیِ سازِ «سروز» یا همان «قیچک» خوانده می‌شود. زنانِ بلوچ هنوز هم آن را هنگام سوزن زدنِ نقش‌هایِ دو هزار ساله رویِ پارچه‌هایِ رنگین، زمزمه می‌کنند.لیکو بیانِ جریانِ زندگی‌ست. می‌توان در آن هر لحظه منتظرِ حادثه‌ای تازه بود؛ حوادثی قریب و بعید، که گاهی درکِ رابطه مضامینِ دو مصراع را با سختی مواجه می‌کنند. در این حال، بدونِ آگاهی از واقعیتِ فرهنگ و زندگی در بلوچستان نمی‌توان توجیهی برای دوریِ مصراع‌ها از هم‌دیگر یافت.منصورِ مؤمنی این صد سروده دو-سه خطیِ اهالیِ  بلوچستان را گردآوری و ترجمه کرده و در آخرِ کتاب هم، ما را با ضمیمه صد لیکو به زبان اصلی غافل‌گیر می‌کند.