 | آدم دلش می‌خواد آماسِ دست‌هاشو بترکونه تا صدا بده، اما صدا نمی‌ده. دست‌هاش رو همیشه مخفی می‌کنه و به هیچ‌کس نشون نمی‌ده، مثل لبخندهاش، دندون‌هایش، مثل دلش، مثل خیلی جاهای دیگه‌اش. ماریا تبریزپور | خانه اجاره ای |  |
همزیستی واژه‌ها، گاه در غایتِ مسالمت و گاه با خشونتی بی‌امان... جمله خود سخن می‌گوید، آزاد و رها، ثبت می‌شود بر جریده‌ی عالم دوامِ آن...
چشم‌هایم را می‌بندم و سعی می‌کنم به پاییز فکر کنم. سخت است توی یک کشور استوایی به پاییز فکر کنی. به زمستان می‌شود فکر کرد. فکر می‌کنی همه جا سرد باشد. اما پاییز پیچیده‌تر است.
جالب است که بفهمی رازهای دیگران می‌تواند اتفاق‌های زندگی خودت باشد.
یادم رفت بگم؛ مثل همیشه، انگار تا وقتی مینویسم زندگی جریان داره کنارت. حال که خاک را نفس میکشی غبار را از پنجره پاک کن.
هنوز یاد نگرفتم به‌موقع گوشی رو بردارم، با اینکه قبل از اینکه زنگ بزنی صدای آهنگش توی گوشم می‌پیچه.
نه مادر، گلها نمیمیرن، خاک میشن.
قرن‌ها است که زنان به مثابه آینه درشت‌نمای، این امکان را برای مردان فراهم آورده‌اند تا خود را دو برابر بزرگ‌تر از آن‌چه هستند، ببینند!
من آن کارگر ریخته گر بودم که بر سد دار، فقط توانستم بانگ برآورم «من زندهام، مرگ بر شما پوسیدگان».
آدم بیشتر از یکبار نمی‌تواند فاجعه را تحمل کند، و من یکبار تحمل کرده‌ام.
ما برای زندگی و به عشق زندگی کشته میشویم، نه اینکه به عشق کشته شدن زنده باشیم.
راستی که زن هم جانور عجیبی است! همان دم که چشم به تو دارد، می‌تواند دل به دیگری داشته باشد. همان دم که دل پیش تو دارد، می‌تواند چشمش جای دیگری چارچار بزند. دست در دست تو دارد اما می‌تواند زبانش را به دلخوشی دیگری بجنباند. زبانش روح تو را قلقلک می‌دهد اما می‌تواند با نوک انگشتش کف پای دیگری را قلقلک بدهد.
(انگشت، جانور، دست، دل، دیگری، روح، زبان، زن، عجیب، قلقلک، نوک، پا، چشم)