«سکوت می‌کنم
و حنجره‌ام به شکل
سیاه‌چاله‌های کیهانی در می‌آید
تا تمام کلمات را به قعر خود بکشد
من کهکشانی از کلمات شده‌ام
که می‌توانی بی صدا بخوانیم
اکنون کلمات ناگفته در سکوتم
به بی وزنی فضایی که اشغال کرده‌اند
بر لب‌های دیگران زمزمه می‌شوند»