نمایش‌نامه‌ی «سی‌زوئه بانسی مرده است» از یک زاویه تصویری است هولناک و خشم‌انگیز و درعین‌حال طنزآمیز از زندگی انسان سیاه‌پوست در نظام ددمنشانه‌ی «آپارتاید» یا «جدایی نژادی» در افریقایی جنوبیِ پیش از«نلسون ماندلا»، و از زاویه‌ای دیگر، تراژدی انسان در میدان ستمگری و ستم‌کِشی است، در موقعیتی که زندگی کردن یا حتی زنده‌ماندن هم برای بسیاری از مردمِ محروم از آزادی و حقوق انسانی، تقریباً غیرممکن می‌شود.

در یکی از این موقعیت‌هاست که «سی‌زوئه» که «جواز» عبور و کار در شهرهای سفیدپوستان را ندارد، باید هویت خود را به یک «مُرده‌ی جوازدار» بدهد و خود بمیرد تا بتواند با هویت او کار کند و به زندگی ادامه بدهد: تاخت‌زدن شخصیت و عزّت‌نفس انسانی با لقمه‌نانی و سرپناهی و این چیزی است که با رواج استبداد و ستم در هرجا و هرزمانی به صورت‌های مختلف اتفاق می‌افتد.