 | بگذار تجربه کنم که طرح پیکرت را فرو بریزم و با هیئتی جدید بنویسمت. ابوتراب خسروی | کتاب ویران |  |
خانه
خانه آشفته بود. خانه بیشتر از من میفهمید.
ما روز به روز در یک خانه‌ی پنجاه متری با گذرِ زمان از هم دور‌تر می‌شدیم و هر روز بیشتر احساسِ تنگی می‌کردیم.
زندگی یعنی اینکه هنگامِ خانه رسیدن با ماتحت درِ خانه را ببندی.
زن بودی. زندگی بودی یا همان تلفظ درستش زَندگی! آن چه که زن می‌بخشد تو به ما و به خانه‌ی رنجور و غمگین ما بخشیدی.
وقتی زن گرفتم می‌تواند از پنجره‌ی دود گرفته‌ی خانه به سوت ممتد و بلند کشتی‌ها گوش کند و بخار شیری رنگشان را ببیند که به طرف ابرهای بزرگ می‌روند. به زنم یاد خواهم داد که شهر بزرگ ابر بزرگ می‌خواهد.
(ابر، بخار، بزرگ، بلند، خانه، دود، رنگ، زن، سوت، شهر، ممتد، پنجره، کشتی، گوش)
خانه‌اش از تمیزی بوی هیچ‌چیز نمی‌داد. بوی خانه‌هایی را می‌دهد که کسی در آن زندگی نمی‌کند.
خودم را گذاشتم جای مادرتان که خیلی سال پیش‌ها روی این صندلی می‌نشسته و به پدرم فکر می‌کرده. به صدایش، به طرز راه رفتنش. به این که عاشق شده و نمی‌داند با خانه زندگیش چه کند. من هم جای مادرتان بودم برمی‌گشتم تهران تا دیگر نبینمش.
(تهران، خانه، راه، زندگی، سال، صدا، صندلی، عاشق، مادر، پدر، پیش)
- 1
- 2